کلوزآپ‌های دست در آثار برسون

این فیلم‌ساز فرانسوی در طول چهار دهه تنها ۱۳ فیلم ساخت، اما سبک پرهیزکارانه‌اش به‌شکلی جاودان به اثبات رسیده است.برسون میلی به احساسات انفجاری تئاتر و ژست‌های پرشکوه نداشت. سبک کاگردانی او از جنس محدودیت‌های بازدارنده و خودخواسته است. هر تصمیم او معنایی دارد، و این مهم در استفاده‌اش از کلوزآپ مشهود است. این نماهای بسته در چارچوب دقیق فیلم‌های برسون شخصیتی نمادین می‌سازند. شاید برجسته‌ترین مثال در این زمینه کلوزآپ‌های برسون از دست باشد، و از آن‌جایی که این نماها بارها تکرار می‌شود تصادفی نیست.

او به مینیمال‌ترین حرکات دست چشم داشت. در سبک کارگردانی او، این ژست‌های دلالتگر بدل به صحنه‌هایی چشم‌گیر از ماهیتی آیینی می‌شوند. حرکات تصنعی این صحنه‌ها کاملاً با سبک بازیگری متمایزی که برسون می‌پسندد هماهنگ است. بازی‌های آثار او اغلب به شکل یک اجرای شدیداً مکانیکی، تا حدی که خالی از احساس باشد، توصیف می‌شود. اما در اندیشه‌ی برسون، احساس حقیقی تنها از عمل مکانیکی و غریزی سرچشمه می‌گیرد.

«…اگر به کسی بگویید به شکل مونوتون(خسته‌کننده) حرف بزن و حرکت کن، مونوتون نخواهد شد. مثل پیانیستی که به پیانوی خود احساس تزریق نمی‌کند بلکه منتظر می‌ماند تا احساس اتفاق بیفتد. و این انتظار به شکلی کاملاً مکانیکی در نواختن پیانوست. حرکت نیز چنین تأثیری بر بازیگران من دارد» (روبر برسون)
این استعاره‌ای‌ست که برسون بارها استفاده کرده است: مقایسه‌ی روند خلق یک بازی با تمرین مکرر یک قطعه‌ی پیانو. تعجبی ندارد که او این‌قدر از کلوزآپ‌ دست بهره می‌برد…
آثار روبر برسون:
Angels of Sin, The Ladies of the Bois de Boulogne, Diary of a Country Priest, A Man Escaped, Pickpocket, The Trial of Joan of Arc, Au hasard Balthazar, Mouchette, A Gentle Woman, Four Nights of a Dreamer, Lancelot du Lac, The Devil Probably, L’argent