چگونه از غلو در بازیگری پرهیز کنیم؟

شاید این اتفاق بارها برای شما افتاده باشد که وقتی از کسی می‌خواهید احساس یا موقعیت خاصی را بازی کند، سعی می‌کند با ادا و اطوار به ما بفهماند که در حالی نشان‌دادن یک ویژگی احساسی یا موقعیتی خاص است. این یکی از آفت‌هایی‌ست که شاید هنرجوی بازیگری در مراحل مقدماتی یادگیری با آن روبه‌رو باشد.

اما این‌طور نیست. چیزی که اجرای یک موقعیت را واقعی می‌کند و آن را به تئاتربودگی نزدیک، ادا و اطوار و نشان‌دادن احساسی خاص نیست. بسیاری از کارگردان‌های تئاتر مرتکب این اشتباه نمی‌شوند که به بازیگر خود بگویند، غمگین باش، هیجان‌زده رفتار کن، شادابی را در چهره‌ات ببینم… . خیر. ما در موقعیت‌ها به دنبال عوامل ریشه‌ای و بنیادی یک احساس می‌گردیم تا بتوانیم احساسی هر چه عمیق‌تر و منحصربه‌فردتر خلق کنیم. و گرنه احضار یک موقعیت یا تلاش برای نمایاندن یک احساس در بالاترین سطح تنها محصولی تیپکال و معمولی به ما می‌دهد و ما را به آنچه هنر نیازمند آن است، یعنی خلق چیزی نو، نزدیک هم نمی‌کند. این ویدیو آموزشی کوتاه به بررسی این مشکل می‌پردازد و راهکارهایی ساده اما عملی در اختیارمان می‌گذارد تا ضمن شناسایی این مشکل، بتوانیم در جهت حل آن تلاش کنیم.